Als je Geneeskunde studeert, krijg je er gratis en voor niks, een nieuwe taal bij. De medische taal, artsentaal, medisch jargon of hoe je het ook wilt noemen. Voor de geoefende spreker biedt het onbegrensde mogelijkheden, maar voor de leek is het angstaanjagend en onbegrijpelijk. Mijn fascinatie met die nieuwe taal heeft me altijd al beziggehouden. Eerst met de klassieke talen op de middelbare school, waar ik (ja echt waar) regelmatig het anatomisch zakwoordenboek doorlas. Toen als student-assistent op verschillende afdelingen in het ziekenhuis, waar ik hielp met het uitwerken van medische brieven. Later als arts in het Caribisch gebied, waar de medische correspondentie me in alle talen om de oren vloog.

De medische taal met al haar Griekse en Latijnse woorden is soms een zegen, soms een vloek. Taal heeft meer invloed op ons dan we denken. Patiënten schrikken zich dood van een acute virale nasofaryngitis, maar zijn snel gerustgesteld als het een verkoudheidje blijkt te zijn. Sowieso kan het belang van heldere communicatie niet onderschat worden. Goed geïnformeerde patiënten maken namelijk gezonde keuzes. Helaas staan de medische dossiers en brieven nog steeds vol met jargon, in plaats van begrijpelijk Nederlands. Met De Hulpdokter help ik ziekenhuizen en andere instellingen om begrijpelijke teksten te schrijven op taalniveau B1. Dat doe ik samen met een ervaren team van collega’s, zelf ook arts, die enthousiast worden van begrijpelijke medische taal.